وبر سبک زندگی را از جنس رفتاری می داند که تمایلات آن را هدایت می کند و فرصت های زندگی، بستر بروز آن را فراهم می کند.

کلاکهون (۱۹۸۵) سبک زندگی را چنین تعریف می کند: « مجموعه ها یا الگوهای خوداگاه و دقیقا توسعه یافته ترجیحات فردی در رفتار شخصی مصرف کننده است». یوث۴ (۱۹۹۶) و مک کیه (۱۹۶۹) سبک زندگی را الگویی برآمده از ارزش ها و باورهای مشترک یک گروه یا جامعه می دانند که به صورت رفتارهای مشترک ظاهر می شود. اصطلاحی که در موارد زیادی با پاره فرهنگ مترادف است، مانند سبک زندگی حومه نشینان.

بوردیو مطلق سبک را چنین توصیف می کند: «سبک بیشترین توانایی را برای ارائه ویژگی هایی دارد که همه فعالیت ها را در خود خلاصه کرده است». او سبک زندگی را فعالیت های نظام مندی می داند که از ذوق و سلیقه فرد ناشی می شوند و بیشتر جنبه عینی و خارجی دارند و در عین حال، به صورت نمادین به فرد هویت می بخشند و میان اقشار مختلف اجتماعی تمایز ایجاد می کنند. جرالد لسلی و دیگران (۱۹۹۴) در مورد سبک زندگی می گویند:

رفتارهایی که با قشربندی حیثیتی و اعتباری مرتبط می باشند، سبک زندگی نامیده میشود. سبک زندگی هم الگوهای مصرف را شامل میشود و هم قدرتی که از این ناحیه کسب میشود؛

سلیقه، آداب معاشرت و مد به عنوان علائم داشتن جا در نردبان اجتماعی شناخته میشوند. یوث درباره آن تعریفی تلفیقی ارائه می کند: «الگوی شناخت ها، احساس ها و کنش های فرد که در هویت فردی و اجتماعی او مشارکت دارد».