یکی از مسائلی که شاید امروزه کمتر به آن توجه می شود و اجداد ما در این خصوص عنایت خاصی داشتند پرهیز از ریخت و پاش و اطعام در روز عاشورا بوده است چرا که هرچند روزه گرفتن در این روز کراهت دارد ولی بهتر است از خوردن و اشامیدن هم امساک شود . برای همین هرچند از ششم محرم به بعد در روستا افرادی به اطعام اهالی می پرداختند و در این زمینه نذورات و حتی موقوفات وجود دارد ولی برای روز عاشورا چنین نذری نبوده است. چیزی که ار دوران کودکی و نوجوتنی به یاد دارم  هم گواه همین موضوع است چرا که روز عاشورا هر چند از صبح مراسم روضه خوانی و سینه زنی  در مسجد و بیرون مسجد برگزار بود فقط چای و آب توزیع می شد و  نان و ماست آن هم در حد چند لقمه بین عزاداران توزیع می شد به این ترتیب که روی سینی بزرگی (مجمعه) یک کاسه ماست با تکه های نان خشک قرار داشت و فردی این سینی را بین عزادارن می چرخاند و افراد یک تکه نان را برداشته به کاسه ماست زده و می خوردند . البته برخی هم با ظرفی که گردو یا بادام داخل آن بود اهالی را تعارف می کردند که این مورد اخیر یکی از خیرین سهمش از درخت گردو را وقف عزاداران امام حسین علیه السلام کرده که در روز عاشورا تقسیم شود. 
ولی متاسفانه چند سالیست که  توزیع غذا در روز عاشورا مرسوم  شده است که جای تأمل دارد. 
وجود انواع شیرینی و میوه  بر سر مزار اموات در روز عاشورا را هم به این مسئله بیافزایید چیزی که نه تنها با اعمال  و حال و هوای این روز که یادآور سخت ترین و بی رحمانه ترین فاجعه انسانی است منفات دارد مصداقی بارز از اسراف و تبذیر هم هست